Tingin tingin ng bus na masasakyan papuntang TRINOMA. Ewan ko ba kung anong bus ang nasakyan namin. Basta sakay nalang para maagang makapunta sa patutunguhan.
PROLOGUE
JM: “O bakit ka nakasimangot dyan? Galit ka?”
Josh: <Sambakol pa din ang mukha> “Eh pano naniwala ako sayo!!! Bwiset ka!”
JM: “Sorry na, joke joke lang” <aba eh malay ko ba namang maniniwala at magpapauto sakin tong kumag na to…hahahahaha>
ANG KWENTO:
Yung bus na sinakyan namin eh me patungan ng paa yung upuan. Tingnan na lamang ang larawan sa ibaba.
Nagkataon na ang naupuan ni Josh ay nakarecline (di ako susyal, di ko lang alam ang tagalog ng recline..pasensya naman)
Josh: “JM pano ba aayusin to? Masyadong mababa, wala naman yung adjust-an”
JM: <sinumpong ng pang-go-good time>“Sus! Ano ka ba, ayan yung pedal o, tapak-tapakan mo lang para maadjust!”
Josh: <tinapak-tapakan nga ang pedal ng mokong… at natural walang mangyayari> “Ayaw naman eh.” <pero patuloy pa din naman sa pagtapak>
JM: <tawa na ng tawa>
Josh: <huminto na sa pagsikad sa pedal….at sumibangot na, malamang eh napagtanto na nya na mukha syang eng-eng sa pinaggagagawa nya.lol>
TRINOMA – Pasado alas dose na ng tanghali……
Kainan na! at para makabawi naman sa pang gu-goodtime ko, eh blog nya ang ipopost ko dito patungkol sa mga pagkain na aming inupakan sa KAMAY KAINAN……….
To be continued………………………….
:) si josh kasi :)
ReplyDelete